hayyam babam

uykularımdan en derinlerde,
düş bahçelerimin dibinde bir yerde,
uyandırdı hayyam babam,
bir elinde kadehi; bir elinde kefeni.

"şarap benlik kaygısı bırakmaz sende
 çözülmedik bir düğüm kalmaz beyninde
 iblis bir kadeh içmiş olsaydı
 secdeye yatardı adem'in önünde!"

iyi de hayyam baba

akıl bu sırları aramadan durmaz,
şelaleden akarcasına,
öyle hemen kadehe konmaz.
aman korkmayın,
hiçlik içinde açan güller öyle çabuk solmaz.

ne olacak bu dünyanın aciz bedenlerde fazileti?
cebini düşünen akılsız zarar etti.
öyle seraptan uyanır bakışların,
su serpilmemiş bitap gönüllere zaruretti.

ay ışığı altında son bir kez baktılar;
otlara, çiçeklere, ağaçlara
en önemlisi vurdumduymaz kuşlara.
gönüller gibi gidecek öbür dünyaya elleri kara.

sonsuz çemberinde bu dipsiz evrenin,
elini taşın altına koy.
yap ne yapacağın varsa geçmeden devrin.
izlemek senin de hakkındır, buyur geç
bir içim sudur ömür nasıl kafana diktin!

şarap yetmez bu bedenin eskimişliğine,
yıkılıp gitmişliğine
en iyisi biz bir yudum daha alalım yakuttan
üstümüze bitecek otların güzelliğine!

mahşer günü arayacak olursa beni,
söyleyin aranmasın cenneti cehennemi
ahiret olmuş soytarıların meskeni.
hayyam babamlayım ben!

yanı başımızda sâki, sermişiz yere kefeni
bir muhabbettir ki ardı arkası kesilmez,
batın sırların kudretine erişilmez,
nedir bu hayat hiçlik dolu kuyu
anlamaz fani zihinler fuzuli işlerle dolu!